Dziedzictwa UNESCO w Indiach

"Tylko pokonując szczyty życia,dostrzec możemy nowe ścieżki.
A podróżując tymi ścieżkami,możemy osiągnąć nowe cele.
W życiu istnieją pewne związki, o których wiemy...
Ale nie chcemy ich wyjawić sobie na wzajem.
Ale tam w środku serce rozumie wszystko, Wszystko wie.
Serce pokazuje sny,które nigdy nie staną się rzeczywistością.
Dystans pomiędzy snem a rzeczywistością to tylko mrugnięcie.
Sen jest, gdy oczy są zamknięte.
A rzeczywistość gdy są otwarte." 

 Humko Deewana Kar Gaye
 

Wyprawa moich marzeń "Prawdziwi podróżnicy to ci, którzy wyruszają, aby wyruszyć." Charles Baudelaire,

Groty w Adżancie (K I, II, III, VI / 1983)

W wykutych skale grotach Adżanty znajduje się zespół zabytków buddyjskich, z których pierwsze pochodzą z II i I w. p.n.e. Kolejne, większe i bogato zdobione groty, wykute zostały w epoce Guptów (V i VI w. n.e.). Malowidła i rzeźby Adżanty uważane są za arcydzieła buddyjskiej sztuki sakralnej, o znaczącym oddziaływaniu artystycznym.




Groty w Elurze (K I, III, VI / 1983)

Ściśle przylegające do siebie trzydzieści cztery klasztory i świątynie zostały wykute w ścianie wysokiego zbocza bazaltowego w pobliżu Aurangzebu. Elura, z nieprzerwaną serią zabytków pochodzących z lat 600-1000, przywróciła do życia cywilizację dawnych Indii. Zespół Elury stanowi unikalne osiągnięcie artystyczne i techniczne, a sanktuaria buddyjskie, hinduistyczne oraz dźinijskie ilustrują ducha tolerancji, charakterystycznego dla dawnych Indii.







Czerwony Fort w Agrze (K III / 1983)

W sąsiedztwie ogrodów Tadż Mahal, Czerwony Fort w Agrze, cenny zabytek XVII-wiecznej sztuki Mogołów, jest potężną twierdzą z czerwonego piaskowca, obejmującą - w obrębie 2,5-kilometrowych murów - miasto cesarskie z licznymi bajkowymi pałacami, takimi jak pałac Dżahangira i wzniesiony przez Szahdżahana Khas Mahal, sale audiencyjne (Diwan-i-Khas) oraz dwa piękne meczety.

Tadż Mahal (K I / 1983)

Monumentalne mauzoleum grobowe z białego marmuru zostało wzniesione w Agrze w latach 1631-1648, na polecenie Szahdżahana, władcy z dynastii Wielkich Mogołów, dla upamiętnienia jego ukochanej żony. Tadż Mahal, najdoskonalszy skarb sztuki muzułmańskiej w Indiach, jest jednym z powszechnie podziwianych arcydzieł dziedzictwa ludzkości.

Świątynia Słońca w Konaraku (K I, III, VI / 1984)

Świątynia w Konaraku, położona na wybrzeżu Zatoki Bengalskiej i zwrócona w kierunku wschodzącego słońca, jest monumentalnym przedstawieniem rydwanu boga Słońca Surji, o dwudziestu czterech kołach, obficie zdobionymi rzeźbionymi motywami symbolicznymi oraz o zaprzęgu złożonym z sześciu koni. Świątynia zbudowana została w XIII w. i jest jednym z najsłynniejszych sanktuariów hinduistycznych Indii.

Zabytkowy zespół w Mahabalipuram (K I, II, III, VI / 1984)

Zespół świątyń, powstały na wybrzeżu koromandelskim z inicjatywy władców z dynastii Pallawów, został wykuty w skale i zbudowany w VII i VIII w. Zespół tworzą świątynie w kształcie wozów zwane ratha, świątynie skalne mandapa, monumentalne reliefy skalne, takie jak słynne Zejście Gangesu na Ziemię oraz Świątynia Nadbrzeżna, z setkami rzeźb ku chwale Śiwy.




Park Narodowy Kaziranga (N II, IV / 1985)

W samym sercu Asamu, park Kaziranga, jeden z ostatnich niezakłóconych przez człowieka obszarów północnych Indii, zamieszkuje największa na świecie populacja jednorogich nosorożców indyjskich oraz liczne inne gatunki ssaków - tygrysy, słonie, pantery, niedźwiedzie oraz tysiące ptaków.




Rezerwat zwierząt w Manas (N II, III, IV / 1985)

U podnóża Himalajów, gdzie lesiste wzgórza przeplatają się z łąkami aluwialnymi oraz z lasami tropikalnymi, rezerwat Manas zamieszkuje bogata fauna, składająca się z wielu zagrożonych gatunków, takich jak tygrysy, świnie karłowate oraz indyjskie słonie i nosorożce.




Park Narodowy Keoladeo (N IV / 1985)

Park Narodowy Keoladeo, dawny teren książęcych polowań na kaczki, stanowi główne zimowisko tysięcy ptaków wodnych przybywających z Afganistanu, Turkmenistanu, Chin i Syberii. Występuje tam 364 gatunków ptaków, wśród których rzadki żuraw syberyjski.


 

Kościoły i klasztory Goa (K II, IV, VI / 1986)

Zespół kościołów i klasztorów Goa, dawnej stolicy Indii Portugalskich, a szczególnie kościół Bom Jesus, w którym znajduje się grób świętego Franciszka Ksawerego, ilustruje działalność misyjną w Azji. Zabytki te rozpowszechniły wzorce sztuki manuelińskiej, manieryzmu i baroku we wszystkich krajach misyjnych w Azji.



Zespół zabytkowy w Khadźuraho (K I, III / 1986)

Świątynie w Khadźuraho, z których obecnie pozostało jedynie około dwudziestu, są dziełem dynastii Ćandelów, której świetność przypadła na lata 950-1050. Dzielą się one na trzy odrębne grupy i należą do dwóch różnych religii: hinduizmu i dźinizmu, tworząc przykładną syntezę architektury i rzeźby. Świątynia Kandariji Mahadewy posiada bogatą dekorację rzeźbiarską zaliczającą się do największych arcydzieł plastyki hinduskiej.

 

Zespół zabytkowy w Hampi (K I, III, IV / 1986)

Surowe i imponujące Hampi było ostatnią stolicą ostatniego wielkiego państwa hinduskiego Widźajanagara, którego książęta, niezwykle bogaci, rozkazali wznieść świątynie drawidyjskie oraz pałace, podziwiane przez podróżników w okresie pomiędzy XIV i XVI w. W 1565 r. miasto zostało zdobyte przez Konfederację Islamską Dekanu, było plądrowane przez 6 miesięcy, po czym zostało opuszczone.



Fatehpur Sikri (K II, III, IV / 1986)

„Miasto zwycięstwa”, zbudowane w drugiej połowie XVI w. przez sułtana Akbara, było stolicą państwa Wielkich Mogołów jedynie przez dziesięć lat. Stanowi ono jednolity zespół architektoniczny, z licznymi zabytkami i świątyniami, wśród których znajduje się jeden z największych meczetów Indii, Jami Masjid.





 

Zespół zabytkowy w Pattadakal (K III, IV / 1987)

Zabytki w Pattadakal, w stanie Karnataka, ilustrują apogeum sztuki eklektycznej, która - w VII i VIII w. - za panowania dynastii Ćaluków, potrafiła stworzyć udaną syntezę form architektonicznych Indii północnych i południowych. Znajduje się tam seria imponujących świątyń hinduistycznych oraz jedno sanktuarium dźinizmu. W grupie tej wyróżnia się świątynia Wirupakszy, arcydzieło wzniesione około 750 r. przez królową Lokamahedevi, w celu uczczenia zwycięstwa odniesionego przez jej męża nad władcami Południa.



Groty w Elefancie (K I, III / 1987)

„Miasto grot”, położone na wyspie Morza Arabskiego w pobliżu Bombaju, tworzy zespół skalny typowy dla kultu Śiwy, w którym sztuka Indii odnalazła najdoskonalszy wyraz, szczególnie w monumentalnych rzeźbach groty głównej.



Wielkie żywe świątynie Ćola (K II, III / 1987, 2004)

Wielką świątynię Tańdźore (Tańdźawur) wzniesiono w latach 1003-1010, za panowania potężnego władcy Radżaradża, założyciela państwa Ćolów, które obejmowało Indie południowe i sąsiadujące wyspy. Świątynia Bryhadiśwara, otoczona dwoma pierścieniami murów na planie prostokąta, zbudowana jest z bloków granitowych i częściowo z cegły. Przykryta jest wimaną, wieżą w kształcie trzynastopiętrowej piramidy o wysokości 61 m i zwieńczona wybrzuszonym elementem kamiennym. Ściany świątyni pokrywa bogata dekoracja rzeźbiarska.

Dwie ogromne świątynie Ćola z XI i XII wieku zostały dodane do wpisanej wcześniej świątyni Brihadiswara w Thańdźawur. Pochodzą one z okresu rozkwitu Imperium Ćolów, po którym pozostały do dziś trzy ogromne XI i XII – wieczne Świątynie: Bryhadiśwarar w Thańdźawur oraz Gangaikonda Ćolaśwarar w Ćolapuram i Airawateśwarar w Darasuram. Świątynia Gangaikonda Ćolaswarar, wzniesiona przez Radżendra I, została ukończona w 1035 r. Jej mierząca 53 m vimana (święta wieża) ma wbudowane narożniki, podkreślające elegancką sylwetkę, kontrastującą z prostą i surową wieżą w Thańdźawur. 6 par potężnych, monolitowych posągów dwarapalas strzeże wejścia i znajdujących się wewnątrz bezcennych brązów. Kompleks świątyń Airawateswara, zbudowany przez Radżaradżę II w Darasuram, wyróżnia się 24– metrową vimaną oraz kamiennym posągiem Sziwy. Świątynie są świadectwem wspaniałych osiągnięć dynastii Ćola w architekturze, rzeźbie, malarstwie oraz ornamentyce wnętrz.





Park Narodowy Sundarban (N II, IV / 1987)

Region Sundarban obejmuje obszar lądowy i wodny w delcie Gangesu, o łącznej powierzchni 10 tys km2, którego przeszło połowa znajduje się w Indiach, a pozostała część w Bangladeszu. Występuje tam największe na świecie skupisko lasów namorzynowych. Park zamieszkuje kilka rzadkich lub zagrożonych gatunków, m. in. tygrysy, ssaki wodne, ptaki i gady.


 

Nanda Dewi i Park Narodowy Doliny Kwiatów (N III, IV /1988, 2005)

Położony bardzo wysoko w Zachodnich Himalajach, Park Narodowy Doliny Kwiatów w Indiach słynie z łąk, na których występują endemiczne kwiaty alpejskie i z nadzwyczajnego krajobrazu. Jest to bardzo zróżnicowany obszar, na którym występują też rzadkie i ginące gatunki zwierząt, takie jak azjatycki niedźwiedź czarny, leopard śnieżny, niedźwiedź brunatny i bharal (azjatycka dzika owca górska).
Pofałdowany krajobraz Parku Narodowego Doliny Kwiatów dopełniają dzikie i strome góry Parku Narodowego Nanda Devi, wpisanego na Listę Światowego Dziedzictwa w 1988 r. Jest on jedną z najbardziej widowiskowych stref naturalnych Himalajów, nad którą góruje szczyt Nanda Dewi, o wysokości 7817 m n.p.m. Na terenie parku nie ma żadnej osady ludzkiej, a ze względu na niedostępność pozostał on prawie nienaruszony. Park stanowi siedlisko kilku zagrożonych gatunków ssaków, takich jak pantera śnieżna, piżmowiec oraz bharal (azjatycka dzika owca górska). Razem dwa parki tworzą unikalny obszar między łańcuchami gór Zanskar i Wielkimi Himalajami, ceniony od ponad stu lat przez alpinistów i botaników, a od bardzo dawna obecny w mitologii hinduskiej.



Zabytki buddyjskie w Sańći (K I, II, III, IV / 1989)

W Sańći, około 40 km od Bhopalu, na wzgórzu dominującym równinę, wznosi się zachowany w całości zespół zabytków buddyjskich (monolityczne filary, pałace, świątynie i klasztory), pochodzących w większości z II i I w. p.n.e. Jest to najstarsze istniejące sanktuarium buddyjskie, które do XII w. stanowiło główny ośrodek buddyzmu w Indiach.



Grobowiec Humajuna w Delhi (K II, IV / 1993)

Grobowiec ten, zbudowany w 1570 r., ma istotne znaczenie kulturowe, gdyż stanowi pierwszy na subkontynencie indyjskim przykład grobu-ogrodu. Zainspirował on liczne nowatorskie rozwiązania architektoniczne, które najwybitniej uwidoczniły się w budowie Tadż Mahal.





Kutb Minar i zespół zabytkowy w pobliżu Delhi (K IV / 1993)

Minaret Kutb Minar, położony kilka kilometrów na południe od Delhi, został zbudowany w początkach XIII w. Jest on wieżą z czerwonego piaskowca o wysokości 72,5 m, o średnicy podstawy 14,32 m i średnicy wierzchołka 2,75 m. Trzy kondygnacje wieży pokryte są przemiennie żłobkowaniem kanciastym lub zaokrąglonym. W sąsiedniej strefie archeologicznej znajdują się grobowce, wspaniały portal Ala'i Darwaza, wzniesiony w 1331 r. i uważany za arcydzieło sztuki indomuzułmańskiej, dwa meczety, wśród których Kuwwat-al-Islam, najstarszy w Indiach północnych, zbudowany z wtórnie użytych materiałów, pochodzących z około dwudziestu świątyń hinduistycznych.



Koleje górskie w Indiach (K II, IV /1999, 2005, 2008)

Obiekt obejmuje Darjeeling Himalayan Railway, linie kolejowe wpisane w 1999 r. jako pierwszy i najbardziej niezwykły przykład pasażerskiej kolejki górskiej oddanej do użytku w 1881, do budowy której zastosowano śmiałe rozwiązania z zakresu konstrukcji kolei w regionie górskim. Kolejka, przebiegająca przez niezwykle malowniczy krajobraz, jest nadal w użyciu i większość jej pierwotnych rozwiązań pozostała nienaruszona. Wpis został rozszerzony w 2005 o linię kolejową w Górach Nilgiri w Stanie Tamil Nadu. Jest to jednokierunkowa linia kolejowa o długości 46 km. Jej budowę zaplanowano już w 1854 roku, ale ze względu na trudności występujące na obszarze górzystym, prace rozpoczęto dopiero w 1891 roku i zakończono w 1908. Linia kolejowa zaczyna się na wysokości 326 m n.p.m. i osiąga w najwyższym punkcie 2203 m. Czynna nadal, stanowi zabytek ilustrujący osiągnięcia ówczesnej techniki. Kolej miała duże znaczenie w epoce kolonialnej, przewożąc ludzi i sprzyjając rozwojowi społeczno-gospodarczemu regionu. Kolejne rozszerzenie z roku 2008 objęło zbudowaną w XIX w. linię kolejową Kalka Shimla o długości 96 km, która zapewniła łączność ze światem położeniu wysoko w górach miastu Shimla.



Zespół świątyni Mahabodhi w Bodh Gaya (K I, II, III, IV, VI / 2002)

Zespół świątynny stanowi jedno ze świętych miejsc związanych z życiem Buddy, a szczególnie z jego Oświeceniem. Pierwsza świątynia została wzniesiona przez cesarza Aśokę w III w. p.n.e., zaś obecna świątynia pochodzi z V lub VI w. n.e. Jest to jedna z najstarszych zachowanych świątyń buddyjskich w Indiach i jedna z nielicznych świątyń końca epoki Guptów zbudowanych w całości z cegły.



Schroniska skalne Bhimbetka (K III, V / 2003)

Schroniska skalne Bhimbetka znajdują się u stóp gór Windhja, na południe od płaskowyżu Malwa w środkowych Indiach. Pięć zespołów naturalnych schronisk skalnych położonych jest wśród ogromnych ostańców z piaskowca, powyżej piętra gęstego lasu. Zespoły ozdobione są malowidłami, pochodzącymi z okresu od mezolitu do czasów historycznych. Przedstawienia figurujące na malowidłach naskalnych przypominają tradycje kulturowe mieszkańców dwudziestu jeden wiosek otaczających zespół.

Dworzec kolejowy Czatrapati Sziwadżi, dawniej Dworzec Victoria (K II, IV / 2004)

Dworzec kolejowy Czatrapati Sziwadżi w Mumbaju (do 1985 r. Bombaju), niegdyś noszący nazwę Dworca Victoria, jest znakomitym przykładem indyjskiej architektury wiktoriańsko – neogotyckiej. Budynek, zaprojektowany przez brytyjskiego architekta F.W. Stevens’a, stał się symbolem Bombaju jako „Gotyckiego Miasta” i głównego międzynarodowego portu handlowego w Indiach. Terminal był budowany ponad 10 lat, począwszy od 1878 r., zgodnie z zasadami wiktoriańskiego gotyku, opartego na późnośredniowiecznych wzorach włoskich. Jego niezwykła kamienna kopuła, wieżyczki, ostre łuki i nieregularny plan parteru bliskie są tradycjom indyjskiej architektury pałacowej. Dworzec kolejowy Czatrapati Sziwadżi to niezwykły efekt spotkania dwóch kultur, powstały dzięki połączonym wysiłkom brytyjskich architektów i indyjskich rzemieślników, którzy stworzyli w Mumbaju nowy, unikalny styl architektoniczny.



Park Archeologiczny Czampaner – Pavagad (K III, IV, V, VI/ 2004)

Skupisko w znacznej mierze nieodkopanych jeszcze historycznych obiektów dziedzictwa kulturalnego tworzy imponujący krajobraz, który obejmuje miejsca prehistoryczne z okresu późnego mezozoiku (kreda), twierdzę na wzgórzu z okresu istnienia tu pierwszej stolicy hinduskiej oraz pozostałości XVI-wiecznej stolicy państwa Gudżarat. Miejsce to obejmuje również, pośród innych pozostałości, fortyfikacje, pałace, świątynie, przyległe tereny mieszkalne, obszar upraw rolnych oraz instalacje wodne z okresu od VIII do XIV wieku. Świątynia Kalikamata na szczycie wzgórza Pawagad, uważana za ważne sanktuarium, przyciąga rokrocznie tłum pielgrzymów. Miejsce to jest jedynym zachowanym w całości i w nienaruszonym stanie muzułmańskim miastem z czasów przedmogolskich.



Kompleks Czerwonego Fortu (K II, III, VI / 2007)

Kompleks Czerwonego Fortu, wzniesiony jako pałac Szachdżehana - piątego władcy (1628-58) imperium Mogołów w jego nowej stolicy Szachdżehanabadzie. Swoją nazwę zawdzięcza barwie murów z czerwonego piaskowca. Prywatne apartamenty królewskie to rząd pawilonów połączonych kanałem wodnym, zwanym Nahr-i-Behisht (Rajski Strumień). Pałac zbudowany został na podobieństwo raju opisanego w Koranie i umieszczony na jego ścianie napis głosi: „Jeśli istnieje raj na ziemi, to jest on tutaj, właśnie tutaj”. Ogólny projekt przestrzenny pałacu jest zgodny ze stylem budowli muzułmańskich, ale w każdym z pawilonów znalazły się elementy architektoniczne typowe dla budownictwa mogolskiego, łączącego tradycje perskie, timurydzkie i hinduskie. Nowatorski styl architektoniczny Czerwonego Fortu wywarł znaczny wpływ na kształt późniejszych budowli i ogrodów w Radżastanie, Delhi i Agrze.

Obserwatorium astronomiczne Jantar Mantar (K III, IV / 2010) 

Jantar Mantar w Jajpurze jest obserwatorium astronomicznym wzniesionym na początku XVIII wieku. Obejmuje zespół 20 murowanych obiektów. Są to monumentalne instrumenty astronomiczne, wprawdzie znane, ale często odznaczające się szczególnymi cechami. Służą do obserwacji gołym okiem i są świadectwem innowacji architektonicznych i technicznych. Jantar Mantar jest najbardziej znaczącym, najpełniejszym i najlepiej zachowanym kompleksem wśród dawnych obserwatoriów indyjskich. Stanowi świadectwo umiejętności w dziedzinie astronomii i koncepcji kosmologicznych, które rozwinęły się pod koniec epoki Mogołów za sprawą światłego księcia.

 

 

  

"W życiu są dwie drogi: jedna dobra, druga zła. 

Zła droga jest prosta, kusząca. 

A właściwa droga będzie trudna, pełna przeszkód i kłopotów.

Na początku złej drogi możesz znaleźć sukces, szczęście. 

Ale na końcu przegrasz. 

Właściwa ścieżka początkowo na każdym kroku piętrzy trudności i kłopoty. 

Ale na jej końcu zawsze wygrywasz." 

Odrobina historii

Ok. 1500 p.n.e. napłynęły do Indii plemiona indoeuropejskie Arjów, zajmując Pendżab i posuwając się w głąb Półwyspu Indyjskiego.

Zjednoczenia licznych państw indyjskich dokonał w IV w. p.n.e. Ćandragupta z dynastii Maurjów, zdobył prawie cały subkontynent indyjski. Od VIII w. rozpoczęły się najazdy muzułmanów, którzy w końcu X w. utworzyli sułtanat z siedzibą w Ghazni.

W połowie XVI w. pojawili się Anglicy, Francuzi, powstały kompanie handlowe W XVIII w.

Anglicy przystąpili do podboju wnętrza kraju.

W 1885 powstał Indyjski Kongres Narodowy, rozwinął się ruch narodowowyzwoleńczy.

1930-1933 nasilił się ruch na rzecz niepodległości Indii, równocześnie władze kolonialne podsycały rozdźwięki między hindusami i muzułmanami.

1942 Kongres uchwalił rezolucję w sprawie niepodległości Indii, żądając opuszczenia kraju przez Anglików.

1947 Indie zostały podzielone na 2 niepodległe państwa: Indie i Pakistan.

1948-1949 między oboma państwami wybuchła wojna o Kaszmir, który został podzielony linią przerwania ognia.

Ponowne walki o Kaszmir trwały 1948-1949 i 1971.

Od 1950 Indie są niepodległą republiką związkową o ustroju demokratycznym, członkiem brytyjskiej Wspólnoty Narodów.

Do 1977 wpływ na rząd miał Indyjski Kongres Narodowy.

Kryzys gospodarczy 1973-1975 wywołał niezadowolenie z rządów I. Gandhi, która wprowadziła w 1975 stan wyjątkowy. 1977-1979 władzę przejęła opozycyjna partia Janata, która z powodu braku jednolitego programu politycznego nie była w stanie jej utrzymać.

W 1980 u władzy ponownie znalazł się Kongres.

W latach 80. nasiliła się działalność separatystów sikhijskich (sikhowie), domagających się powstania w Pendżabie niepodległego państwa - Khalistanu.

Powierzchnia – 3 287 262 km²

Położenie – Azja Południowa nad Oceanem Indyjskim, od północy ograniczone masywem Himalajów, od wschodu Zatoką Bengalską, a od zachodu Morzem Arabskim.

Skrajne punkty – północny 37°06'N, południowy 8°04'N, zachodni 68°07'E, wschodni 97°25'E. Rozciągłość południkowa wynosi 3200 km, a równoleżnikowa 2800 km.

Indie graniczą z następującymi państwami:

• Pakistan – 2912 km
• Chiny – 3380 km
• Nepal – 1690 km
• Bhutan – 605 km
• Mjanma – 1463 km
• Bangladesz – 4053 km
• poprzez wody terytorialne, Indie graniczą od południa ze Sri Lanką.

Linia brzegowa – 7001 km

_________________________

Obszar Indii widziany z kosmosu.

 

Źródła:

http://www.dookolaswiata.pl/kraje/azja/indie/indie.htm

http://pl.wikipedia.org/wiki/Geografia_Indii

http://www.unesco.pl/?id=232

http://whc.unesco.org/en/list/1101

http://kobietywschodu.fsl.pl/dziedzictwa-unesco-w-indiach-t56.html#p161

http://xxxbaskaxxx.blog.onet.pl/Indie,2,ID409709533,n

http://pl.wikipedia.org/

http://www.paranormalne.pl/topic/25762-jaipur-tajemnice-rozowego-miasta/

http://cudaswiata.pl/azja/tadz_mahal.html

http://pl.worldpoi.info/