Miłość ...

Dwa razy się zbudziłem w środku nocy
i wlokłem się do okna, i lampiony,
i fragment wiersza, ze snu wyłowiony,
jak wielokropek, donikąd wiodący,
nie przynosiły ulgi upragnionej.

Śniło mi się, że oto jesteś w ciąży,

i wtem, żyjąc od lat z tobą w rozłące,

odczułem winę swą, i ręce, drżące,

z radością po omacku brzuch objąwszy,

z nawyku złapały spodnie, a końce

palców kontakt. I wlokąc się pod okno,

wiedziałem - zostawiłem cię samotną,

tam, gdzie wyczekiwałaś, w mroku, we śnie,

cierpliwa, za perfidię wielokrotną

rozstań nie winiąc mnie, kiedy niewcześnie

znowu wracałem. Właśnie tam, w ciemności,

trwa, co urwało się przy świetle w świecie.

Myśmy małżeństwem tam, wzorem wierności,

my dziwolągi dwuplece, a dzieci

są tylko wytłumaczeniem nagości.

Nadejdzie kiedyś taka noc, godzina,

że znów się zjawisz wychudła i biedna,

i córkę wówczas zobaczę lub syna,

bez imion jeszcze wciąż - tym razem jednak

w stronę kontaktu nie sięgnę, powstrzymam

dłoń i w bok nie wyciągnę, nie mam prawa

zostawić was w owym królestwie cieni,

milczących, przed białych dni przepierzeniem,

stających się zawisłymi od jawy,

z moim na niej niedostępnym istnieniem.

Josif Brodski

Obrazy :BARBARA RABIEGA