Tańcz! Parlando ...

Konsekwencje mojego trybu życia;

Gdzie są dzisiaj Luba Cindy Agniecha

(takie imiona przybierały)

I więcej nie wiedziałem nic, no; istny kicz.

Witch była wśród nich najlepsza, jak w powieściach,

Do niej wracałem najczęściej; co za szczęście,

Bezpieczna miłość z panienką

Zawsze gotową pod ręką: po prostu płacisz i masz.

W wykwintnym rynsztunku, w najlepszym gatunku

Pośladki, piersi, twarz; tańcz!

Mijały sobie kiedyś błogie dni, sobota za sobotą.

Wciąż nie wiedziałeś, czyją jest robotą

Strach przed kobietami i pieniędzmi, twój podręcznik

Zawsze gotową miał odpowiedź; cóż słowo, słowa

Tak jak nic potrafią stać się tortury kaligrafią;

Na szczęście inni martwią się już o to,

A twoją cnotą jest niemiłosiernie męski blask; tańcz!

Czasem do ciebie piszę listy, choć ty

Na sposób oczywisty wyrosłaś z tego, co już było;

Miłość nietrwała jest, jak mawiał jeden z tych,

Co skradł twe ciało wtedy, gdy byłaś jeszcze małą

Dziewczynką z zapałkami, gotową oddać się za Chanel 5

Czy coś z tych rzeczy, słusznie zaprzeczysz.

Mnie dziś niezmiernie cieszy fakt,

Że wciąż odmawiasz nam spotkania, że się tak wzbraniasz,

Uznania jestem pełen dla ciebie (zresztą sam już nie wiem),

Cóż, w doli swej nie jestem sam; tańcz!

Nieraz bezczynnie w parku siedzę,

Staram się sobie odpowiedzieć

Jakie motywy miałeś, Jezu, żeby tak skończyć,

Wszak w pacierzu owoc żywota pochwalony;

Chociaż bez żony, dzieci, trwałych środków

(trudno powołać się na przodków) żyłeś,

Wyrzec się ciała, na śmierć skazać

W konszachcie z Ojcem swoim, (Boże?)

To przecież gorzej być nie może

Po takiej pięknej życia drodze.

Tak się ustala każdą skalę, ludzkie

Cierpienie zna swą miarę,

W tym sensie, mój ty słodki Jezu,

W Twoim imieniu po plemieniu jakimś tam;

Nie został dziś najmniejszy ślad; tańcz!

Pieniążki, pieniążki z rączki do rączki,

Z banku na czek. A niech to!

Pieniądz, to dopiero temat,

Nawet sam Mesjasz był na sprzedaż,

Poemat również wyjdzie niezły

Przy potencjale odpowiednim zer po przecinku,

Kilka odcinków o tym jak w krąg triumfuje bzdet i gadżet;

Genialny to jest wynalazek,

Jednoczy wszystkich w znojnym trudzie,

Wszędzie gdzie pieniądz, tam i ludzie,

A ci co w bankach mają tłok, wzrok mogą

Przykuć bez obawy do każdej rzeczy,

Albo nawet w oczy bliźniego zajrzeć

Mimochodem jakby w istocie

Swej banknotem był i niczym więcej;

Panowie, szybciej, ruszać się, w kolejce

Na wolny etat, czyste ręce, sąd też wydatki ma i kat; Tańcz!

Zżyma się często (też mi męstwo) jeden z drugim

Na tę epokę, powiedzcie jak jej dosyć można mieć,

Gdzie spojrzeć krew i klęski żywiołowe

(ciekawe co dziś, klecho, powiesz)

I wszędzie śmierć zagląda w oczy,

No żeby tak psioczyć, tak wybrzydzać,

To przecież wszystko palce lizać,

Zwłaszcza wieczorem przed telewizorem.

Na wytartych schodach, pod niebem starym jak słońce

Stoję; popołudnie gorące pulsuje;

Tak się zaczyna każda misja,

Znaleźć człowieka, swoją przystań,

Urządzić po swojemu fragment świata,

Zbratać się z nim (tak czyń)

I nie żałować słowa dobrego,

Mądrego słowa, po drogach wędrować,

Zrobić co tylko się da, aż się dopełni czas.

Tańcz!

Mirosław Czyżykiewicz .... genialny ....genialny ...niesamowity !!

 Szkoda że Cię tu nie ma  ...

Szkoda, że cię tu nie ma,
szkoda, kochanie.
Siedziałabyś na sofie,
ja - na dywanie,
chustka byłaby twoja,
moja - kapiąca łza,
albo może na odwrót:
płacz ty - pociecha - ja.
Szkoda, że cię tu nie ma,
szkoda, kochanie.
Prowadząc wóz, dłoń kładłbym
na twym kolanie,
udając, że je mylę
z dźwignią, gdy zmieniam bieg.
Wabiłby nas nieznany
lub właśnie znany brzeg.

Szkoda, że cię tu nie ma,
szkoda, kochanie.
Srebrny księżyc na czarnym
nieba ekranie
na przekór astronomom
oddawałbym co noc
na żeton na automat,
by usłyszeć twój głos.

Szkoda, że cię tu nie ma,
na tej półkuli -
myślę, siedząc na ganku w letniej koszuli
i z puszką "Heinekena".
Zmierzch. Krzyk mew. Liści szmer.
Co za zysk z zapomnienia,
jeśli tuż po nim - śmierć?

>>sł. Josif Brodski <<

http://www.czyzykiewicz.com/powitanie/