Przesłuchanie Anioła

Kiedy staje przed nimi

w cieniu podejrzenia

jest jeszcze cały

z materii światła

eony jego włosów

spięte są w pukiel

niewinności

po pierwszym pytaniu
policzki nabiegają krwią

krew rozprowadzają
narzędzia i interrogacja

żelazem trzciną
wolnym ogniem
określa się granice
jego ciała

uderzenie w plecy
utrwala kręgosłup
między kałużą a obłokiem

po kilku nocach
dzieło jest skończone
skórzane gardło anioła
pełne jest lepkiej ugody

jakże piękna jest chwila
gdy pada na kolana
wcielony w winę
nasycony treścią

język waha się
między wybitymi zębami
a wyznaniem

wieszają go głową w dół

z włosów anioła
ściekają krople wosku
tworząc na podłodze
prostą przepowiednię

 (Zbigniew Herbert)

Władysław Hasior, "Przesłuchanie anioła", rzeźba, 1980