Modlitwa estety

http://www.utwory.webd.pl/host/files/embed/mp3/S-VyCoR19J

W wielu rzeczach świat po prostu
Jest podobny do loterii:
Nie wybierasz swego wzrostu
Ani swojej peryferii.

Tak byś wolał czy inaczej,
Chcesz być cienki, chcesz być gruby,
Rośniesz, jak ci traf przeznaczy,
Prima vista, ot, bez próby.

Nim się dowiesz, co potrzeba,
O proporcji i o formie,
Spadasz na świat prosto z nieba
W gotowiutkim uniformie.

Jakie system ten ma skutki,
Co wyrasta z tego dalej,
Powiedzmy to bez ogródki,
Widać - choćby po tej sali:

Jednemu policzysz kości,
Na drugiego znów tak padło,
Ze aż kapie od tłustości,
Gdzie pomacać, samo sadło.

Jeden - krzywą ma łopatkę,
Drugi, losów tajemnicą,
Tu i ówdzie wdał się w matkę
I chodzi z damską miednicą;

Ta gładziutka jest jak chłopak,
Druga znowu - istna kukła,
Tamta wszystko ma na opak,
Tu jest wklęsła, tam wypukła -

Cały wyrób, bierz go czarci,
Ma fuszerki wszystkie cechy,
Widać - więcejśmy nie warci
Za paskudne nasze grzechy.

Głowy sobie Bóg nie suszy
Nad doczesnym naszym kształtem:
Dzieli po kawałku duszy,
A resztę kropi ryczałtem;

Z byle gliny, choć z zakalcem,
Lepi Stwórca ludzki potwór,
Potem, od niechcenia, palcem
Machnie jeden, drugi otwór,

Zesztrychuje z góry na dół,
Przyklepie cię po ciemieniu
I - marsz na ten ziemski padół
Służyć swemu przeznaczeniu.

Miły Boże! uważ przecie
W swej dobroci niesłychanej,
Toż my żyjem dziś na świecie
W wieku Sztuki Stosowanej!

Dziś, gdy cały świat ocenia
Estetycznej wagę formy,
Stan ten jest nie do zniesienia
I wprost krzyczy o reformy!

Lada mebel dziś nam składa
Skończony - panie! - artysta,
A ten, który na nim siada,
Wygląda - ironia czysta!

To nam w końcu życie zbrzydzi;
Dziś człowiek dobrego tonu
Czasem się po prostu wstydzi
Wejść do własnego salonu!

Toż tam przecie siedzą w niebie
Rafaele czy Van Dycki,
Można by złożyć w potrzebie
Mały kursik estetyki...

Prosimy więc, dobry Boże,
Więcej smaku, więcej gracji,
I w twym ludzkim arcytworze
Bogdaj trochę stylizacji;

Podnosim modły pokorne,
Niechaj twoja ręka szczodra
W linie wężowo-wytworne
Kreśli niewiast naszych biodra;

Niechaj matron naszych biusty,
Polskiego domu dostatek,
Zamiast kształtów glorii tłustej
Będą jako lilii płatek;

A cnota dziewic niewinnych,
O spraw to, panie nad pany,
Niech ma, zamiast wszystkich innych,
Zapach esencji różanej...
  

 Żeleński Boy Tadeusz

_________________ 

Autorem zdjęć  jest francuski fotograf niemieckiego pochodzenia, Horst P. Horst (naprawdę nazywał się Horst Paul Albert Bohramm), który był czołowym estetą wśród ówczesnych fotografów mody.
Kobiety w jego kadrach są niczym boginie: „nieosiągalne, posągowe, obdarzone olimpijskim spokojem”.
W swoich fotografiach często używał rekwizytów nawiązujących do sztuki klasycznej.
 Horst zajmował się przede wszystkim fotografią studyjną: używał dużego aparatu postawionego na statywie i ekranu skupiającego, tworząc bajkowe kadry, które powstawały dzięki połączeniu estetycznej intuicji z ogromnymi nakładami pracy.

  


Fotografia Horsta stałą się pamiątką po czasach, które już minęły – symbolem epoki, która zakończyła się wraz z wybuchem drugiej wojny światowej. Choć noszenie gorsetu kojarzone było przede wszystkim z torturą, na tym zdjęciu jest raczej czymś subtelnym i tajemniczym; pretekstem do zabawy z zakrywanie i odkrywanie kobiecego ciała. I cóż z tego, że lekarze ostrzegali kobiety przed nadmiernym ściskaniem się, a Coco Chanel zwalczała gorsety?
 Horst udowodnił, że ta część garderoby jest czymś więcej niż reliktem feudalizmu.

Piękne są prawda ? :)